Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των Αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής,
της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής.
Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα.
Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.

Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παχνίδι·
όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό.

Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τον σκοπό της ζωής μας,
τον παραμελούμε και ασχολούμαστε με μάταια και άσκοπα ζητήματα.

Αν δεν προσκολληθείς στα γήινα πράγματα, θα μείνες ελεύθερος και από τα δεσμά των θλίψεων.
Ας μη σαγηνεύεται η καρδιά σου από τα υλικά, για να μη γίνει αιχμάλωτή τους.

Μην αναζητάς ανάπαυση και παρηγοριά στις σαρκικές απολαύσεις, γιατί δεν θ’ αναπαυθείς ποτέ σ’ αυτές.
Αναζήτησε τον Κύριο, τον πλάστη και ευεργέτη σου.
΄Ολα τα επίγεια είναι πρόσκαιρα και απατηλά, μόνο ο Θεός και η αγάπη Του μένουν στον αιώνα.

Πρώτο είναι η υπερηφάνεια
Ο υπερήφανος νομίζει ότι ζει καλά, ότι η διαγωγή του αρέσει στον Θεό και στους ανθρώπους, ότι πολλοί ωφελούνται με την συναναστροφή του και ότι ταυτόχρονα απαλλάχτηκε από πολλές αμαρτίες. Δεν κατοικεί ο Θεός στον άνθρωπο που σκέπτεται έτσι.

Πολύ απουσιάζει στους βιαστικούς καιρούς μας η αρετή της υπομονής.
Οι υπομονετικοί συνήθως κερδίζουν.
Η ανυπομονησία είναι πηγή αρκετών σοβαρών προβλημάτων.
Η υπομονή στις δυσκολίες της ζωής δίνει πνευματική ωρίμανση.
Η υπομονή φανερώνει ανδρεία, γενναία και σοφή ψυχή.
Οι ανυπόμονοι φοβούνται, δειλιάζουν και χάνουν.

Όποιος έχει πολλή ευλάβεια στην Παναγία, ακούει το όνοµα Της και αλλοιώνεται.

Ή, αν το βρη κάπου γραµµένο, το ασπάζεται µε ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του.

Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία µε έναν συνεχή ασπασµό στο όνοµα της Παναγίας.

«Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα…» Παρακαλεί ο υμνωδός να του ανοίξει ο Κύριος τις πύλες της μετανοίας
Αλήθεια. Πόσο δύσκολα ανοίγουν οι πύλες της μετανοίας μας!
Πόσες προφάσεις, πόσες δικαιολογίες, πόσες δυσκολίες για να δεχθεί ή ψυχή ότι φταίει.
Ότι είναι αμαρτωλή, ότι έχει ανάγκη μετανοίας.
«Καί τί έκανα;», λένε πολλοί.
«Δεν έχω τίποτε το σπου­δαίο!».

Ζούμε ήδη στην εποχή που μπορούμε να ομολογήσουμε πως οι ελπίδες του παρελθόντος διαψεύσθηκαν.
Μπορεί οι σημερινοί άνθρωποι να έχουν περισσότερα αγαθά στη διάθεσή τους, περισσότερα μέσα, περισσότερα…,
μα αυτά δεν έκαναν τη ζωή τους πιο άνετη, πιο χαρούμενη, πιο ευτυχισμένη.
Ο σημερινός άνθρωπος είναι νευρωτικός, δυστυχισμένος, γεμάτος άγχος…
Μπορεί να μην πεινά μα τον πνίγει η ανία και η ζωή του φαίνεται τόσο άνοστη.

Aς μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει.

Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.

Και όμως υπάρχει μια λέξη που ακόμη και ο μεγάλος και ώριμος στην ηλικία δυσκολεύεται να τη βιώσει.
Όμως αυτή τη λέξη την έχει αγκαλιάσει πολύ ο Θεός μας.
Είναι η οικεία πραγματικότητά του. Ποια είναι αυτή η λέξη;
Η λέξη “Υπομονή”.